1. |
Apolitikion
03:44
|
|||
|
Μόλις η μεγάλη κούρσα ζυγώσει τρέχουν όλοι να τον καλοδεχτούν
Μια ομπρέλα στον ήλιο να μη βαλαντώσει, ουρές να τον ασπαστούν.
Δέσποτα μου και ποιμενάρχα, την ευλογία σου δώς μου μονάχα
Δούλος πιστός σας και κάπως κληρικοδίαιτος
Άγιε πατέρα Δαλάη Λάμα, στην ενορία μας το ‘κανα τάμα
Αχ σα το βούδα να ζούσα αλαφροΐσκιωτος
Ψαλτάδες, επιτρόποι και τόσοι άλλοι τρόφιμοι τον Κύριο υμνούν αφιλοκερδώς
Νέοι με χεράκια χοντρά και γεννειάδα πρώιμη που βρήκαν της ζωής τον σκοπό.
Αίνει- αινείτε τον Κύριο, είν’ η ζωή μέγα μύστηριο
Για να τη ζήσεις καρδιά πρέπει να ‘χεις μικρού παιδιού
Κι όπως στον γάμο κάποτε της Καννά, το κιούπι μόνο του γεμίζει ξανά
Και στα ουράνια πετάμε φτερά έχουμε σαν του πουλιού.
Κι εγώ που ξόδεψα χρόνια ψάχνοντας νόημα στου Κυρίου τούτη τη διδαχή
Μην μεριμνάτε για το αύριο ζήστε σαν τα αγριόκρινα κι η κάθε μέρα θα ‘ναι μια Κυριακή
Αίνει- αινείτε τον Κύριο, είν’ η ζωή μέγα μύστηριο
Για να τη ζήσεις καρδιά πρέπει να ‘χεις μικρού παιδιού
Πάτερ ημών ποιο λάθος κάνω, αν θα ησυχάσω προτού να πεθάνω
Τούτο το βασανισμένο κορμί δε βαστάει άλλο πια.
Κάποια φωτιά καίει τα σωθικά μου και λίγο λίγο χάνω τα λογικά μου
Λες αν τα χάσω τελείως να βρω τη δική μου γιατριά
|
||||
2. |
Agiounta por favor
03:27
|
|||
|
Πήραν φωτιά οι γειτόνοι,
τι συμφορά είν' αυτή
κοίτα πώς καίγονται μόνοι, καίγονται μόνοι.
Γύρω τ' απόλυτο δράμα
σε "ρίχνει" να το κοιτάς
και σου λερώνει το κάρμα, λερώνει το κάρμα.
Δύσμοιροι όλου του κόσμου
που μαζευτήκανε στα πόδια σου, εμπρός σου
"μα τι ήρθατε να κάνετε εδώ"
Και δε χωράς να περάσεις
αυτή την άθλια εικόνα να ξεχάσεις
"αγιούντα! αγιούντα πορ φαβόρ"
Μα η φωτιά όπως θα ξέρεις,
μια δύναμη μαγική,
όπου φυσάει πηγαίνει, καίει και καίει.
Μαύρα σκυλιά πεινασμένα
σ' άλλον θα δώσουν σειρά
βάλαν στο μάτι και σένα, Σινιόρε και σένα.
Και τρέχεις κυνηγημένος
μπας και γλυτώσεις της μανίας τους το μένος
αλίμονο πως άλλαξες ντεκόρ!
Τώρα να δω ποιος θα τρέξει
στο πλάι σου να φωνάξει, να παλέψει "αγιούντα, αγιούντα πορ φαβόρ"
|
||||
3. |
Oneirodes
04:08
|
|||
|
Με το άσπρο μου το σύννεφο σε βρέχω πάλι από ψηλά, να σε κάνω θέλω μούσκεμα, να πνιγείς σε μια αγκαλιά.
Με το μαγικό σκουπόξυλο, σκούπισα όλη την αυλή απ’το χτεσινό βρωμόξυλο τα κομμάτια μου στη γη
Το τραγούδι της αγάπης μου σου ‘φτιαξα μια προσευχή
Αν τη θες για την ανάγκη σου, αν δεν τη θες πάει στην ευχή
Μες στο μαγικό πανόραμα, σε βλέπω πάλι από ψηλά, με ποιον την έκανες τ’ απόγευμα, με ποιον θα ρθεις πάλι μετά
Με τα νεύρα μου σμπαράλια και με τσακισμένο εγώ, μ’ άφησες σε μαύρα χάλια σ’ ένα θέαμα ρετρό
Το τραγούδι της αγάπης μου σου ‘φτιαξα μια προσευχή
Αν τη θες για την ανάγκη σου, αν δεν τη θες πάει στην ευχή.
Το τραγούδι του ονείρου μου σκάλισα ένα φυλαχτό
Να κοιμάσαι μες στον κόσμο μου όταν θα ξυπνώ εγώ
Με του ονείρου μου τα χρώματα φτιάχνω μαγική μπογιά να σου βάψω όλα τα δώματα με το φως και τη σκιά
|
||||
4. |
Agapi sa vrochi
05:20
|
|||
|
Έρχεται βροχή, τα πουλιά πετούν στη γη,
Μύρισε νερό ο αέρας κι έπεσε το φως της μέρας.
Έρχεται βροχή, που μου πνίγει τη φωνή
Που με κόμπο πάλι βγαίνει και δε λέει όσα θέλει.
Η αγάπη είναι απλή , πέφτει σα νερό στη γη
Η αγάπη είναι απλή ,θέλει μόνο μια βροχή.
Έρχεται βροχή κι όσοι έμειναν στεγνοί,
Τρέχουν για να ξεδιψάσουν και τα πάθη να κοπάσουν.
Έρχεται βροχή να ξεπλύνει τη ντροπή,
Τη μισή που ‘ναι δική μου, τη μισή που ‘ναι δική σου.
Η αγάπη είναι απλή, πέφτει σα νερό στη γη
Η αγάπη είναι απλή, θέλει μόνο μια βροχή.
Άμα ζω μόνο για σένα, άμα νιώθεις σαν κι εμένα
Η αγάπη είναι απλή, σα σταγόνα από βροχή,
Η αγάπη είναι απλή, πέφτει σα νερό στη γη.
Το νιώθω όταν φτάνεις , τα βήματα Σου , ακούω στη βροχή,
Φύσα ζωή στη λάσπη, φτιάξε μου ανθρώπους απ’ την αρχή,
Στον αρχέγονο κώδικα , φώλιασε αγάπη στο νερό,
Που ήπια κι εγώ και σώθηκα, αγάπη σα βροχή.
|
||||
5. |
Anemona
04:22
|
|||
|
Η ελπίδα είναι λουλούδι που τα φύλλα της δεν πέφτουν
Σ’ όσους οι καρδιές χτυπούν ειτε κλαιν είτε γελούν
Σε θυμάμαι να γυρεύεις στο βουνό μιαν ανεμώνα
Που το τέλος θα σημάνει του πιο παγερού χειμώνα
Σαν κι εσένα το φοβάμαι αν θα βρούμε μια κρυψώνα
Να μη μαραθεί η αγάπη σαν κομμένη ανεμώνα
Σου ΄πα κράτα μου το χέρι και θα βγούμε απ’το σκοτάδι
Κι έχει χίλιες ανεμώνες σαν χαλί μες στο λιβάδι να μαζέψεις
Και περίμενα τον ήλιο και κρατούσα την καρδιά μου
Και στους χτύπους της μιλούσα να μη σβήσουν τα όνειρά μου
Από πείσμα θ’ ανασαίνω κι από πείσμα θα ελπίζω
Ανεμώνες να ανθίσουν στου χειμώνα το βασίλειο
Σαν κι εσένα το φοβάμαι αν θα βρούμε μια κρυψώνα
Να μη μαραθεί η αγάπη σαν κομμένη ανεμώνα
Σου ΄πα κράτα μου το χέρι και θα βγούμε απ’το σκοτάδι
Κι έχει χίλιες ανεμώνες σαν χαλί μες στο λιβάδι να μαζέψεις
Μη μου σκοτεινιάζεις μην ξεφυσάς , ανθίζει ένα λουλούδι θα φύγει ο χιονιάς
|
||||
6. |
Icho
03:47
|
|||
|
Παίρνει η σκέψη μορφή, γίνεται λόγος
ο λόγος κάθεται στα χαρτιά
πάλι δε θα σβήσει η φωτιά
που καίει ό,τι μπροστά της σταθεί.
Φτιάχνει εικόνες ο νους, τα πράγματα μπλέκει
και μπλέκεις κουβάρι και συ
κοίτα πώς περνά η ζωή
πώς τρομάζει τ' άγνωστο που θα ‘ρθει.
Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ
έρχεται, τραντάζει η ηχώ
σπάζει τη σιωπή και την κόβει στα δυο.
Όταν όλα γύρω ηρεμούν,
τρέχουν στριμωγμένα να βγουν
παίρνουν του σεισμού τη βοή και ηχούν.
Κάνε εσύ την αρχή, το στόμα ν' ανοίξεις
κι ανοίγεις λάκκο μες στη ψυχή
κάθε λάκκος και μια πληγή
και πέφτω χάνομαι εκεί.
Μα σε παίρνω κοντά και πέφτεις μαζί μου,
μαζί μου όσο πιο κάτω μπορείς
κι όμως είν' αυτό που ποθείς
κι αυτό που με πονά πιο πολύ.
Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ
έρχεται, τραντάζει η ηχώ
σπάζει τη σιωπή και την κόβει στα δυο.
Όταν όλα γύρω ηρεμούν,
τρέχουν στριμωγμένα να βγουν
παίρνουν του σεισμού τη βοή και ηχούν.
Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ
έρχεται, τραντάζει η ηχώ
σπάζει τη σιωπή και την κόβει στα δυο.
Φύγε όσο έχεις καιρό,
Τρέχει ορμητικά το νερό
Θα μας παρασύρει η ηχώ και τους δυο.
|
||||
7. |
Dendro me kokkina filla
05:20
|
|||
|
Κάτω απ’το δέντρο με τα κόκκινα φύλλα περιμένω
Να φανείς με το φως της αχτίδας, να κρατήσεις το λόγο που μου ‘δωσες
Μέσα στο στήθος μου καίει σα φυτίλι αναμένο
Το λεπτό το σκοινί της ελπίδας που μου πέταξες μα δε με σήκωσες
Τι μας ορίζει, ποιος το στήνει για μας το παιχνίδι
Έτσι άσκοπα περιπλανιόμαστε σαν τα φύλλα που σέρνει ο αέρας
Σαν μια ταινία που το τέλος το ξέρουμε ήδη
Μα επίμονα το απαρνιόμαστε όπως η νύχτα τον ήλιο της μέρας
Κάτω απ’το δέντρο με τα κόκκινα φύλλα ακουμπάω
Και το πρόσωπο κρύβω στα δάχτυλα κι η λαχτάρα το κορμί μου τραντάζει
Το χώμα βαμμένο απ’το αίμα που στάζει κοιτάω
Με το αίμα ότι μου ‘ταξες σφράγισα και να θες τώρα πια δεν αλλάζει
Τι μας ορίζει, ποιος το στήνει για μας το παιχνίδι
Έτσι άσκοπα περιπλανιόμαστε σαν τα φύλλα που σέρνει ο αέρας
Σαν μια ταινία που το τέλος το ξέρουμε ήδη
Μα επίμονα το απαρνιόμαστε όπως η νύχτα τον ήλιο της μέρας
Κάτω απ’το δέντρο με τα κόκκινα φύλλα περιμένω
Για να δούμε αν έχει συνέχεια, να πιαστούμε από εκεί που τ’ αφήσαμε
|
||||
8. |
O tade kai i deina
04:53
|
|||
|
Ο τάδε και η δείνα δε θα γίνουν ποτέ τους ζευγάρι, ήταν αντίξοες οι συνθήκες να συμβεί κάτι τέτοιο
Αχ να την είχε στην αγκαλιά του, να τους κοιτά μελαγχολικά το φεγγάρι, θα ‘θελε να σβηναν μαζί τα κεράκια στην κοινή τους επέτειο
Την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα, φαντάστηκε πρώτη φορά το γάμο του,
Να ξέκοβε τις παλιοπαρέες και της νύχτας τα ύποπτα
Έφτιαξε εικόνα τα πεθερικά του ζωή μ’ εκείνη στο πλάι του
Σε ποιον θα μοιάζανε τα παιδιά τους μα αυτή δε φαντάστηκε τίποτα
Ο τάδε και η δείνα, δεν ήταν πλασμένοι ούτε να κάνουν παρέα μα εκείνος είχε μια σιγουριά πως θα τα καταφέρει
Έκανε σχέδια να της μιλήσει σε μια συνάντηση δήθεν τυχαία, για αυτήν δε μάθαμε ποτέ τι σκεφτόταν, μόνο εκείνη το ξέρει.
Και ο τολμών όπως λένε νικά, αποφασισμένος μη μείνει στα λόγια
Με βήματα σταθερά προς το μέρος της ώστε να υποκύψει
Κι εκεί που μοιάζαν όλα ιδανικά πριν της μιλήσει του κοπήκαν τα πόδια
Σ’ ένα ταξί χώρεσε όση ντροπή μπορύσε να κρύψει
Ο τάδε και η δείνα απλή παράθεση ο ένας δίπλα στον άλλον, ο μόνος σύνδεσμος τους το «και» σε κάτι στίχους
Δεν ξαναβρέθηκαν μάλλον ποτέ, αυτή θα χάρισε τα μάτια σ’ άλλον κι έτσι απέμεινε ανόνυμος ο έρωτας σε τέσσερις τοίχους
|
||||
9. |
Sti sfaira tis fantasias
03:06
|
|||
|
Στη σφαίρα της φαντασίας εκεί είμαστε μαζί και ευτυχισμένοι
εκεί οι μέρες μας έχουν ουσία και αποκτά νόημα ο ήλιος που βγαίνει
Κι η αλήθεια ανόητη κι απερίγραπτο λάθος
η ζωή μας μικρή κι ακυβέρνητο σκάφος
Μοιάζει φάρσα φριχτή, άσχημα σκαρωμένη
που κανείς δε γελά κι όλοι νιώθουν ρηγμένοι
Σε παιχνίδι με γρίφους γεμάτο είσαι η απάντηση που ποτέ μου δε βρίσκω
μπροστά στα μάτια μου κι όμως σε χάνω σαν ένα κάδρο γυρισμένο στον τοίχο
Η καρδιά αυτή διατάζει ποιος ακούει τι λέει
Το κερί μας φωτίζει όσο λιώνει όσο καίει
κι η αγάπη παιχνίδι κερδισμένους γυρεύει
με κλεψύδρα μετράει το χρόνο που μένει
|
||||
Giannis Chatzis Greece
Τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του τράνζιτ, ο Γιάννης Χατζής επανέρχεται με τη νέα του δισκογραφική δουλειά
Vertigo.
Αν το τράνζιτ δήλωνε πως πάμε κάπου αλλού, το Vertigo είναι η σκληρή παραδοχή ότι δε ξέρουμε πού πάμε.
12 ιστορίες εμπνευσμένες από τις ημέρες που η ζωή σκρολάρεται ατέλειωτα σε fast forward.
Σε στίχους και μουσική του ίδιου και ανεξάρτητη παραγωγή του Θοδωρή Κοντάκου.
... more
If you like Giannis Chatzis, you may also like:
An stunning debut that explores Greek folk tradition through a dreamy musical ecosystem.
go to album
Ship To Shore
by Richard Thompson
Sly humor and mordant dryness is balanced by Thompson’s spirited, deeply committed playing.
go to album
Fragile as Humans
by Emily Barker
Australian singer-songwriter explores self-examination, loneliness, and post-pandemic malaise through delicate, empathetic folk pop.
go to album
Big, emotive pop songs with expansive instrumentation and heartrending vocals.
go to album
featured on Bandcamp Radio Apr 30, 2024
go to album
The Toronto-based sextet make moody, cinematic sounding music that blends psych-folk and post-rock.
go to album
Mind, Man, Medicine
by The Secret Sisters
The Alabama duo's fifth album exults in dusty Americana, showcasing rich vocal harmonies alongside blissful folk instrumentation.
go to album
